Organizujemy przedsięwzięcia, w których mogą uczestniczyć gwiazdy. Współpracujemy z najlepszymi gwiazdami show-biznesu: aktorami, prezenterami, dziennikarzami.

Irena Santor, z domu Wiśniewska (ur. 9 grudnia 1934 w Papowie Biskupim) - piosenkarka śpiewająca mezzosopranem.

W latach 1951-1959 była solistką zespołu Mazowsze. Jest laureatką międzynarodowych festiwali piosenkarskich oraz wykonawczynią wielu utworów, które stały się przebojami (np. Tych lat nie odda nikt, Powrócisz tu, Już nie ma dzikich plaż). Urodziła się w Papowie Biskupim w 1934, ale już w następnym roku jej rodzice przenieśli się do Solca Kujawskiego. W 1948 Irena wraz z matką zamieszkała w Polanicy-Zdroju.

Uczęszczała do Gimnazjum Zdobienia Szkła, a później do Zasadniczej Szkoły Zawodowej Przemysłu Szklarskiego w Szczytnej ( woj dolnośląskie ), choć jej nauczycielki już wtedy sugerowały, by Irena poświęciła się śpiewowi. Występy w szkolnych chórach uwidoczniały bowiem jej talent i piękny głos. Wykorzystując pobyt w polanickim Domu Zdrojowym Zdzisława Górzyńskiego, ówczesnego dyrygenta opery w Poznaniu, jedna z nauczycielek poprosiła muzyka o przesłuchanie swej uczennicy. Górzyński poznał się na jej śpiewie i dał list rekomendujący Irenę, wtedy jeszcze Wiśniewską, Tadeuszowi Sygietyńskiemu, założycielowi Zespołu Pieśni i Tańca "Mazowsze".

Swoje występy w "Mazowszu" rozpoczęła w 1951 roku. W zespole tym poznała swojego męża, Stanisława Santora, skrzypka i koncertmistrza orkiestry radiowej. Do szkoły w Karolinie uczęszczała wspólnie z późniejszą aktorką Lidią Korsakówną. Techniki estradowego rzemiosła uczyła się u prof. Wandy Wermińskiej. Już w 1959 roku, po odejściu z "Mazowsza", rozpoczęła samodzielną działalność estradową Po raz pierwszy bez zespołu Mazowsze wystąpiła publicznie w jubileuszowym 50 wydaniu audycji Zgaduj-Zgadula w grudniu 1959 w Sali Kongresowej warszawskiego Pałacu Kultury i Nauki.

Współpracowała z kabaretami Wagabunda, U Kierdziołka i Karuzela Warszawska. W latach 1965-1966 występowała w Teatrze Syrena oraz w Teatrze Ateneum. Występowała na ich scenach w spektaklach: Zróbmy coś, Kram z piosenkami, Inne czasy i Ćwierć za kominem. W latach 1965-1966 została uznana za najpopularniejszą piosenkarkę Polonii amerykańskiej. Uczestniczyła w festiwalach zagranicznych np. w Rio de Janeiro, na Majorce. Koncertowała w większości krajów Europy, w obu Amerykach, Azji i Australii.

Dokonała licznych nagrań dla Polskiego Radia, a jednym z pierwszych była piosenka Straciłam twe serce, (kompozycja Władysława Szpilmana do słów Ludwika Starskiego). Zrealizowała i wystąpiła w wielu recitalach TV m.in. Powrócisz tu, Ja jestem twoja, czyli śpiewa Irena Santor, Malowanki polskie, Bez próby – I. Santor, Dzisiaj śpiewa się inaczej, Pieśni S. Moniuszki: cz. 1 – Błyszczą krople rosy, cz. 2 – Płyń dźwięczny głosie, Chęć na życie i Benefis I. Santor. Jej wizerunek medialny w latach 60. umocniła rola w filmie Stanisława Barei Przygoda z piosenką, gdzie zagrała rolę gwiazdy piosenki Suzanne Blanche.

W 1978 roku Estrada Stołeczna przygotowała program zatytułowany Skąd my się znamy, którego była gospodynią. Obok niej wystąpili, między innymi, Tadeusz Drozda, Kazimierz Kowalski, Jan Kaczmarek, Zbigniew Korpolewski. Artystom towarzyszyła Orkiestra Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach pod dyrekcja Jerzego Miliana. Program ten był wystawiony kilkakrotnie w Sali Kongresowej w Warszawie oraz w kilku miastach w Polsce.

W 1979 roku związała się z Wojewódzką Agencją Imprez Artystycznych w Katowicach i dała cykl koncertów recitalowych na Śląsku, oraz wystąpiła w programie estradowym Gwiazda zaprasza z udziałem Tadeusza Rossa, Józefa Homika (solisty Opery Śląskiej), Jerzego Miliana i jego orkiestry. Artyści wystąpili czterokrotnie w zabrzańskim Domu Muzyki i Tańca. Ponadto w tym czasie Irena Santor nagrała wiele utworów dla katowickiej Rozgłośni Polskiego Radia oraz dla Telewizji Katowice.

W 1979 roku Telewizja Polska zrealizowała 49 minutowy program artystyczny pt. Gwiazdy estrady - Irena Santor. W programie przedstawiono m.in. przeboje wyśpiewane przez artystkę w latach 1968-1979. Autorką programu jest Katarzyna Sobol.

W 1991 roku zdecydowała się wycofać z czynnego życia artystycznego. Zapowiadała, że nie będzie dawać już koncertów na żywo z wyjątkiem imprez charytatywnych i tych promujących zdrowy tryb życia, miała jednak nadal nagrywać dla radia i współpracować z telewizją. Jednak po występach radośnie przyjętych przez publiczność (w szczególności w Sopocie w 2002 roku) odstąpiła znacznie od zapowiadanej praktyki.

W latach 1994 - 2004 była przewodniczącą Stowarzyszenia Polskich Artystów Wykonawców Muzyki Rozrywkowej. Pracowała w nim społecznie. Uczestniczyła również w pracach Rady Artystycznej Polskich Nagrań.

W 1995 roku ukazały się pamiętniki piosenkarki Miło wspomnieć w opracowaniu Violetty Lewandowskiej, wydane przez Grupę Image. W 2000 roku ukazał się album Santor Cafe, na płycie znalazły się największe światowe standardy autorstwa Burta Bacharacha, Michela Legranda i Huberta Girauda, śpiewane niegdyś przez takie znakomitości jak: Édith Piaf, Charlesa Aznavoura, Joe Dassina czy Franka Sinatrę. Z artystką można było dwukrotnie porozmawiać na forum internetowym w portalu Onet.pl Rozmowy 10 listopada 2000 roku oraz 24 czerwca 2003 roku.

9 grudnia 2004 roku obchodziła swoje 70 urodziny, w tym dniu była gościem Polskiego Radia programu Muzyczna Jedynka PI, audycję prowadziła Maria Szabłowska, z tej także okazji otrzymała listowne życzenia od wojewody mazowieckiego Leszka Mizielińskiego. Irena Santor nadal aktywnie uczestniczy w życiu estradowo-telewizyjnym; w 2005 roku brała udział w programie TVP 2 Kawa czy herbata, w 2006 roku wystąpiła w programie Załóż się. Nagrała szereg solowych albumów, np. Halo Warszawo, Piosenki stare jak świat, Powrócisz tu, Zapamiętaj, że to ja, Moja Warszawa, Witaj gwiazdko złota, Telegram miłości, Cdn., Biegnie czas, Warszawa, ja i ty. Piosenkarka stworzyła wiele duetów muzycznych m.in. z Mieczysławem Foggiem, Edytą Górniak (Embarras), Krzysztofem Cugowskim (Jalousie), Magdaleną Umer (Tych lat nie odda nikt), Andrzejem Sikorowskim (Serce), Zbigniewem Wodeckim (Śnimy się sobie co noc), Katarzyną Stankiewicz (Kamienne schodki), Pawłem Kukizem (Już nie ma dzikich plaż), Alibabkami (A mnie się diabeł śni), Wojciechem Gąssowskim (Odrobinę szczęścia w miłości), Jerzym Połomskim (Zakochani), Anną Marią Jopek (Jesienny pan), Grzegorzem Turnauem (Jak to dziewczyna), Grażyną Łobaszewską (Maleńki znak), Justyną Steczkowską (Ej przeleciał ptaszek). Większość z nich można usłyszeć na wydanej w 1996 roku płycie Duety. Doboru wykonawców do piosenek na płytę Duety dokonał producent płyty Jan Borkowski. Współpracowała z Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji pod dyrekcją Stefana Rachonia, gdzie jak sama przyznała w wywiadzie pt.

Gwiazdy festiwalu opolskiego, współpraca układała się nader udanie, a orkiestra potrafiła grać w każdej sytuacji. W 1966 roku, półtora tygodnia przed rozpoczęciem KFPP w Opolu, Piotr Figiel zaproponował Irenie Santor wykonanie swojej piosenki pt. Powrócisz tu. Artystka uważała, że jest ona dla niej zbyt ostra, ale po pierwszym występie z orkiestrą, jak powiedziała w rozmowie Gwiazdy festiwalu opolskiego, połknęła bakcyla. Ową piosenką na festiwalu opolskim zdobyła wtedy I nagrodę w kategorii Premiery.

W latach 60. wykonywała też Cyganerię – polską wersję greckiej piosenki Oi mortez nagrodzonej na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie w roku 1966. W jej repertuarze wiele miejsca zajmuje Warszawa. W 2001 roku powstała płyta pt. Kolory mojej Warszawy, zawierająca nagrania artystki z lat 1960-1980, poświęcone w całości stolicy. Spełnieniem marzeń artystki była realizacja płyty Santor Cafe, o której opowiadała w Sali moniuszkowskiej w warszawskim Hotelu Bristol 8 listopada 2000 roku.

Gospodyni, odpowiadając na pytania, przyznała, iż myśl o spotkaniu z tak dużą ilością dziennikarzy bardzo ją tremuje. Powiedziała wtedy również, że trema i pewnego rodzaju lęk, jest powodem tego, iż póki co nie ma planów koncertowych. Wojciech Młynarski, uczestnik spotkania, który tłumaczył większość tekstów na prezentowaną płytę, namawiał Irenę Santor na nowe koncerty. Podczas spotkania została wręczona gospodyni Złota Płyta za poprzedni album Duety.

W 2002 roku ukazała się ostatnia z dotychczasowych płyt Ireny Santor pt. Jeszcze. Autorka tak opowiadała o swojej płycie: Nową jakością tej płyty jest to, że po raz pierwszy zetknęłam się zawodowo z pomysłodawcą tego albumu, producentem muzycznym i kompozytorem większości piosenek, Romualdem Lipko. Śpiewanie Jego utworów było dla mnie nęcącym wyzwaniem, taką małą prowokacją, możliwością zetknięcia się z "nowym". Nie mogłam z tego nie skorzystać. To "nowe" okazało się przyjazne i przystępne. Przed wydaniem płyty ukazał się singel pt. Jeszcze kochasz mnie. Singel promował krążek, który 6 kwietnia trafił na sklepowe półki . Album Jeszcze zawierał 15 premierowych piosenek, które skomponowali Romuald Lipko, Piotr Kominek, Wojciech Trzciński i Paweł Sot, a słowami opatrzyli Andrzej Mogielnicki, Jan Wołek i Tomasz Zeliszewski. Podczas spotkania z publicznością w Bibliotece Publicznej dzielnicy Bemowo m. st. Warszawy, 18 maja 2005 r. Miała wystąpić na I Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1963 roku, skąd organizatorzy chcieli wysłać po nią samolot do Poznania, ale Estrada Poznańska żądała za to zbyt dużo pieniędzy i festiwal nie mógł sobie na to pozwolić. W efekcie pierwszy raz Irena Santor wystąpiła dopiero na opolskim IV KFPP w 1966 i zdobyła pierwszą nagrodę w kategorii Premiery. Wraz z mężem Stanisławem Santorem wystąpiła kolejny raz w programie Zgaduj Zgadula, tym razem w programie nr 117 4 marca 1967 roku w Radomskich Zakładach Obuwia. W programie odbył się konkurs pt. Od maczugi do rakiety. Ponadto wystąpili: Krzysztof Cwynar, Jerzy Michotek, Ludwik Przybylski oraz Karol Rokita.

W 1979 roku na koncercie opolskim XXXV-lecia PRL, poświęconemu przeglądowi polskiej piosenki, zaśpiewała dwa utwory Embarass i Powrócisz tu. Za liryczny walc Embarass otrzymała pierwsze w swojej karierze Grand Prix. W finale festiwalu Mariusz Walter, realizator telewizyjny przedsięwzięcia, zadecydował iż piosenkarka będzie śpiewając nagrodzoną piosenkę schodzić z samej góry amfiteatru po kamiennych głazach w pantoflach na wysokim obcasie. W koncercie zatańczyła razem z Jerzym Połomskim do jego piosenki Cała sala śpiewa z nami. Wręczała wspólnie z Małgorzatą Walewską statuetki Teraz Polska 21 maja 2001 roku w warszawskim Teatrze Wielkim producentom za promowanie polskich produktów. Z promocją płyty Jeszcze związana była trasa koncertowa Ireny Santor w marcu i kwietniu 2002 roku. Na koncertach usłyszeć można było głównie premierowe piosenki (takie jak: Jak fart to fart, Jak dobrze gdy się nic nie musi czy Jeszcze kochasz mnie) z albumu który 6 kwietnia trafił na sklepowe półki. Podczas trasy piosenkarka odwiedziła: Rzeszów (1 marca Klub Akademicki, ul. Piłsudskiego 34), Lublin (2 marca Filharmonia Lubelska, ul. M. Skłodowskiej 5), Łódź (9 marca Teatr Wielki), Bielsko Białą (17 marca Centrum Kultury, ul. Słowackiego 27), Gliwice (14 kwietnia Gliwicki Teatr Muzyczny, ul. Nowy Świat 55/57), Chorzów (15 kwietnia Teatr Rozrywki ul. Konopnickiej 1), Piłe (20 kwietnia Pilski Dom Kultury, Pl. Staszica 1), Poznań (21 kwietnia sala Grunwald, ul. Polna 86), Szczecin (22 kwietnia Opera i Operetka na Zamku, ul. Korsarzy 34), Cieszyn (26 kwietnia Teatr im. Adama Mickiewicza, Pl. Teatralny 1), Oświęcim (27 kwietnia Centrum Kultury, ul. Śniadeckiego 24). 23 sierpnia 2002 roku wystąpiła w Operze Leśnej w finałowej części Sopot Festival 2002.

Na sopockiej estradzie piosenkarka przypomniała najbardziej znane przeboje oraz piosenki z najnowszego albumu Jeszcze. Wokalistce towarzyszyła orkiestra Kukla Band. Irena Santor odebrała także nagrodę Bursztynowego Słowika za całokształt twórczości. Koncert trwał 23 minuty a poprowadzili go debiutująca wówczas na antenie TVP 1 Magda Mołek oraz Artur Orzech. Koncert obejrzało wtedy ponad 8 milionów widzów. Również w 2002 roku wystąpiła w transmitowanym przez TVP 1 koncercie z okazji 50-lecia Telewizji Polskiej. Zaśpiewała tam piosenki: Tych lat nie odda nikt oraz Embarras. Artystka brała udział w wielu koncertach charytatywnych min.: w akcji pomocy powodzianom powodzi tysiąclecia w 1997 roku. 6 lutego 2005 roku, na Placu Teatralnym w Warszawie odbył się koncert charytatywny Pokonamy fale, na rzecz - ofiar grudniowego tsunami w Azji Południowo-Wschodniej. Wystąpili licznie polscy artyści m.in. Irena Santor, która zaśpiewała swoja najnowszą piosenkę Twarze, twarze. Na koncercie tym w grupie ze znanymi polskimi artystami zaśpiewała również piosenkę Pokonamy fale (do słów Jacka Cygana i muzyki Romualda Lipko). Wspomaga fundację Anny Dymnej Mimo wszystko na koncertach organizowanych przez tę fundację: I Festiwalu Zaczarowanej Piosenki, który odbył się 5 czerwca 2005, na II Festiwalu Zaczarowanej Piosenki odbytym: 17 czerwca 2006 oraz na III Festiwalu Zaczarowanej Piosenki 16 czerwca 2007 , jest również Honorową Patronką Festiwalu. 25 października 2005 roku odebrała nagrodę Przyjaciela Zaczarowanego Ptaszka, na ceremonii w warszawskiej kawiarni Kaprys, w gmachu Telewizji Polskiej. Irena Santor stara się ograniczać swoje występy na scenie, jednak z okazji Dnia Kobiet w 2005 roku zgodziła się na dwa duże koncerty: 7 marca w Poznaniu w Teatrze Wielkim i 12 marca w Łodzi w Teatrze Muzycznym, była to kolejna okazja na promocję zdrowego trybu życia. Wielokrotnie była bohaterką programów muzycznych w TVP takich jak: Szansa na sukces czy Wideoteka dorosłego człowieka. Wystąpiła również w programie Porozmawiajmy u ks. Nowaka (w 2003 roku) i w teledysku promującym Unię Europejską.

W październiku 2006 roku była gościem programu TVP 1 Od przedszkola do Opola. Zaśpiewała w nim dwie piosenki (Już nie ma dzikich plaż oraz Złoty pierścionek). W programie wystąpiło pięć młodych uczestniczek, które zaśpiewały piosenki z jej repertuaru (takie jak: Na moją głowę lecą krople deszczu, Kalosze szczęścia, Życie na różowo, Gąska i żabka, C’est si bon). W programie zwyciężyła 8-letnia Paulina Zambrowska z Augustowa śpiewająca utwór Życie na różowo.

23 października 2006 roku o godz. 19 odbyło się spotkanie z piosenkarką w Krakowie, w Klubie Garnizonowym (przy ul. Zyblikiewicza 1) z cyklu Ludzie estrady – śpiewane rozmowy… Irena Santor była gościem Niny Repetowskiej. 2 czerwca 2007 roku w Łazienkach Warszawskich wystąpiła w spektaklu Mazowieckiego Teatru Muzycznego "Operetka" Dziecko w krainie muzyki. Fragmenty tego spektaklu zostały zaprezentowane 1 czerwca 2008 roku w Sali Kongresowej w koncercie "Operetka dzieciom". Pierwszym mężem artystki był koncertmistrz (pierwszy skrzypek) Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji pod Dyrekcją Stefana Rachonia, grający również w Warszawskiej Operze Kameralnej. Ich związek zakończył się rozwodem. I chociaż ich drogi się rozeszły, do końca życia Stanisława Santora (zmarł w 1999 roku) pozostawali w przyjaźni.

Jej obecnym partnerem jest Zbigniew Korpolewski, którego poznała w warszawskim Teatrze Syrena, gdzie potem był dyrektorem. W 1961 roku uległa poważnemu wypadkowi samochodowemu, jadąc wraz z piosenkarką Ludmiłą Jakubczak, która w wypadku zginęła.

6 kwietnia 2000 roku w Wielki Czwartek dowiedziała się, że wykryto u niej nowotwór piersi. Nie ukrywała swojej choroby i zaangażowała się w akcję namawiania kobiet do systematycznych badań ginekologicznych i mammograficznych. W jej przypadku nowotwór został ujawniony w pierwszym stadium rozwoju, a operacja w warszawskim Centrum Onkologii wypadła pomyślnie. Jest matką chrzestną Julii, córki piosenkarki Łucji Prus. Obecnie mieszka w Warszawie.